نیمکت پارکی یکی از اجزای اصلی مبلمان شهری است که علاوه بر زیباسازی فضاهای عمومی پارک ها به افزایش رفاه اجتماعی شهروندان نیز کمک می کند. نیمکت های پارکی بر اساس مواد اولیه سازنده به 3 دسته چدنی، چوبی و بتنی تقسیم می شوند که هر کدام مزایا و معایب خاصی دارند.
تاریخچه استفاده از نیمکت پارکی چدنی به قرن 18 در کشور انگلستان برمی گردد؛ این نیمکت ها به مرور زمان به دلیل مقاومت بالا در برابر شرایط جوی نامساعد و هزینه تولید مقرون به صرفه در اروپا و آمریکا محبوبیت پیدا کردند. در این مطلب به معرفی انواع نیمکت پارکی و ویژگی های هر کدام می پردازیم، همچنین نکات مهمی را مطرح می کنیم که هنگام خرید نیمکت پارکی باید به آن توجه کنید. با ما همراه باشید.
انواع نیمکت پارکی
نیمکت پارکی که به آن نیمکت باغی هم می گویند در انواع دارای پشتی و بدون پشتی طراحی و تولید می شوند. همچنین از لحاظ مواد اولیه تشکیل دهنده، شکل ظاهری و ابعاد این نبمکت ها به چند دسته تقسیم می شوند. در ادامه در خصوص انواع مختلف نیمکت های پارک بیشتر توضیح می دهیم:
نیمکت پارکی چدنی
استفاده از نیمکت پارک چدنی به اوایل قرن 19 در دوران فرانسیس داربی بازمی‌گردد. در آن زمان، صنایع فعال در زمینه ریخته‌گری چدن مشغول ساخت قطعات تزئینی مانند نرده‌ها و دروازه‌های شهری بوذند. در دهه ۱۸۴۰، این صنایع ریخته گری به ساخت نیمکت های پارکی فلزی، از جمله انواع چدنی این نیمکت ها، روی آوردند.
از جمله مزایای نیمکت‌های چدنی می توان به دوام بالا، مقاومت در برابر شرایط جوی، طراحی‌های زیبا و تزئینی اشاره کرد. همچنین، چدن ماده‌ای کم‌هزینه و قابل بازیافت است که همین ویژگی آن را به گزینه‌ای عالی برای مبلمان شهری تبدیل کرده است.
نیمکت پارکی بتنی
استفاده از نیمکت‌های پارکی بتنی، ریشه در ایده نوآورانه توماس ادیسون دارد که در اوایل قرن بیستم، پیشنهاد استفاده از بتن در ساخت و ساز را مطرح کرد. نیمکت‌های بتنی علاوه بر مقاومت بالا در برابر سایش و شرایط جوی نامساعد، طراحی مینیمالیستی و مدرن دارند که آن ها را به عنصری کارآمد در محیط‌های شهری تبدیل می کند.
با این حال نیمکت‌های پارکی بتنی معایبی نیز دارند. این نیمکت‌ها به دلیل وزن سنگین، برای نشستن طولانی‌مدت راحت نیستند و جابجایی آنها دشوار و پرهزینه است. از طرفی، ظاهر مینیمالیستی و صنعتی بتن ممکن است برای برخی افراد چندان جذاب نباشد.
نیمکت پارکی چوبی
